Όχι, δεν πρέπει. Περιγράφοντας τους νόμους που έδωσε ο Θεός στο έθνος του Ισραήλ, η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια (New Catholic Encyclopedia) αναφέρει: «Από διάφορες Βιβλικές αφηγήσεις γίνεται φανερό ότι η αληθινή λατρεία του Θεού ασκούνταν χωρίς εικόνες». Εξετάστε τα παρακάτω Γραφικά εδάφια:
«Δεν πρέπει να φτιάξεις για τον εαυτό σου γλυπτή εικόνα ούτε μορφή όμοια με οτιδήποτε υπάρχει πάνω στους ουρανούς ή κάτω στη γη ή στα νερά κάτω από τη γη. Δεν πρέπει να τα προσκυνήσεις ούτε να παρασυρθείς να τα υπηρετήσεις, επειδή εγώ, ο Ιεχωβά ο Θεός σου, είμαι Θεός που απαιτώ αποκλειστική αφοσίωση». (Έξοδος 20:4, 5) Εφόσον ο Θεός “απαιτεί αποκλειστική αφοσίωση”, ασφαλώς δυσαρεστείται αν εμείς αποδίδουμε αίνο ή λατρεία σε εικόνες, είδωλα, αγάλματα, ομοιώματα ή σύμβολα.
«Δεν θα δώσω … τον αίνο μου σε γλυπτές εικόνες». (Ησαΐας 42:8) Ο Θεός δεν δέχεται τη λατρεία που του προσφέρεται μέσω εικόνων. Όταν κάποιοι Ισραηλίτες προσπάθησαν να τον λατρέψουν χρησιμοποιώντας ένα άγαλμα μοσχαριού, Εκείνος είπε ότι “είχαν πέσει σε μεγάλη αμαρτία”.—Έξοδος 32:7-9, Η Αγία Γραφή, Μετάφραση από τα Πρωτότυπα Κείμενα.
«Δεν πρέπει να φανταζόμαστε ότι το Θεϊκό Ον είναι όμοιο με χρυσάφι ή ασήμι ή πέτρα, όμοιο με κάτι χαραγμένο με την τέχνη και την επινοητικότητα του ανθρώπου». (Πράξεις 17:29) Σε αντίθεση με τους ειδωλολάτρες που χρησιμοποιούν ομοιώματα “χαραγμένα με την τέχνη και την επινοητικότητα του ανθρώπου”, οι Χριστιανοί πρέπει να “περπατούν μέσω πίστης, όχι μέσω όρασης”, όπως τους παραγγέλλει η Αγία Γραφή.—2 Κορινθίους 5:7.
«Φυλαχτείτε από τα είδωλα». (1 Ιωάννη 5:21) Η διδασκαλία ότι ο Θεός επιδοκιμάζει τη χρήση εικόνων στη λατρεία είναι μύθος. Αυτό γίνεται φανερό με συνέπεια από την αρχή ως το τέλος της Αγίας Γραφής, τόσο από τις εντολές προς το έθνος του Ισραήλ όσο και από τις εντολές προς τους Χριστιανούς.
Εύλογα, λοιπόν, “κατά την αρχαϊκή εποχή του χριστιανισμού οι οπαδοί του απέρριπταν και καταδίκαζαν τη χρήση εικόνων των θείων προσώπων, διότι αυτές συνδέονταν άρρηκτα με την ειδωλολατρία”.—Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμ. 6, (Αθήνα, 1965), στ. 1230.
